“Ik was een kind en wist niet beter dan dat
het nooit voorbij zou gaan”. Wie kent deze regels, vol van nostalgie,
uit ‘Het Dorp’ niet. De vertaling van het oorspronkelijke Franse
chanson is in de vertolking van Wim Sonneveld nog altijd ongeëvenaard.
Maar ze bestaan nog de dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan. In de
meeste gevallen zijn ze inmiddels van rijkswege tot beschermd dorps- of
stadsgezicht uitgeroepen, een garantie voor het behoud van unieke
dorpjes en stadjes waar ‘wonen in betonnen dozen met flink veel glas’
voorlopig niet aan de orde is. Geniet van het overnachten in één van de
monumentale Pronkkamers en de rust en nostalgie van de dorpjes waar veel
nog is zoals het altijd was.
Thuis heb ik nog een ansichtkaart
Waarop een kerk een kar met paard
Een slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets
Maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp, ik weet nog hoe het was
De boerenkind'ren in de klas
Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen
Refrein:
En langs het tuinpad van m'n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat 't nooit voorbij zou gaan
Wat leefden ze eenvoudig toen
In simp'le huizen tussen groen
Met boerenbloemen en een heg
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd
Het dorp is gemoderniseerd
En nou zijn ze op de goede weg
Want ziet, hoe rijk het leven is
Ze zien de televisiequiz
En wonen in betonnen dozen
Met flink veel glas, dan kun je zien
Hoe of het bankstel staat bij Mien
En d'r dressoir met plastic rozen
Refrein
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
In minirok en beatle-haar
En joelt wat mee met beat-muziek
Ik weet wel het is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt
Maar het maakt me wat melancholiek
Ik heb hun vaders nog gekend
Ze kochten zoethout voor een cent
Ik zag hun moeders touwtjespringen
Dat dorp van toen, het is voorbij
Dit is al wat er bleef voor mij
Een ansicht en herinneringen
Toen ik langs het tuinpad van m'n vader
De hoge bomen nog zag staan
Ik was een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten